حادثه سقوط هواپیما ایران 140
نزدیک به یک هفته دیر دارم این مطلبو مینویسم. خودمم تو شوک هستم. واقعا حوادثی که اتفاق افتاد رو مرور میکنم هیچ حس خوبی بهم دست نمیده. خودم یک لحظه تو اون هواپیما میذارم. اون لحظه ای که سقوط کرده. یا خودمو جای اون خلبان میذارم. جسارت های زیادی اون لحظه به نمایش گذاشته شدند.
کی میتونست جای خلبان باشه و خودشو روی صندلی نگه داره برای اصابت به زمین. همه چیز سریعتر از اونی که فکر کنیم اتفاق افتاده. خدای من چه حکمتی داری، من تنها چیزی که میدونم از درکش واقعا عاجزم.
توی این حوادث انسان متوجه میشه هیچ چیز نیست. هیچ چیز...
واقعا متاسفم از مرگ هموطنانم که به سادگی از کنارش گذشته میشه و هیچ کسی مسئولیت این رو قبول نمیکنه. به نظر من مسئولین ما عزت و شرفشون رو به باد دادن. جا داشت توی این حادثه خیلی ها کار خودشون رو زیر سوال میبردند
اما مملکت به این حوادث خو کرده. چیزی نیست طبیعیه. وقتی توی حواذث رانندگی شاهد بدتر ازیناش هستیم. این که جای خود داره.
انشالله رسیدگی میشه!
وقتی شنیدم که خانواده هاشون برای تشخیص هویتشون میرفتن بالا سر اجساد، اونم اجسادی که به زور شناخته میشند. خدای من پناه بر تو میبرم.
وقتی که جنازه ها رو به شهر طبس منتقل کردن کی فکرشو میکرد که یکشنه که پرواز دارن جنازشون با تابوت پنجشنبه میره شهرشون؟
خدای من پناه به تو میبرم که جز ضعف و ناتوانی هیچ چیزی برای انسان نیست.
